TVDW 12/05/2024 - Edmundo Ros And His Orchestra with the Mike Sammes Singers - Guantanamera (1967)

 

TVDW 1009. In voorbereiding op de uitvaart van mijn mama, denk ik natuurlijk onvermijdelijk ook aan wat ze voor mij betekende op muzikaal vlak. Er is niet enkel de muziek tijdens de dienst zelf, er is ook een playlist voor tijdens het groeten, twee dagen voordien. En eentje die we spelen tijdens de koffietafel, na de dienst. Niet dat veel mensen 'm zullen opmerken, maar voor mij is dat toch belangrijk. 

Tijdens zo'n koffietafel gaat het er vaak vrij gemoedelijk, om niet te zeggen gezellig aan toe. Het is een ontlading, na de door de band genomen emotionele(re) uitvaartplechtigheid, en er worden anekdotes allerhande opgehaald. In de koffietafel-playlist stopte ik nummers die mijn mama graag hoorde, met wat Franse chansons, big band, easy listening en ballroom. In de lijst mocht Guantanamera zeker niet ontbreken. Het is het nummer dat ik haar vaak hoorde zingen of neuriën als ze goedgeluimd door het huis liep. 

't Zal raar doen, als ik het zaterdag voorbij hoor komen.

TVDW 05/05/2024 - Chris Norman & Suzi Quatro - Stumblin' In (1978)

 

TVDW 1008. 't Lag wat stil en het zijn bewogen dagen, maar kom - toen mijn vader stierf ben ik ook blijven tvdw'en, dus waarom ook nu niet? Het was best een rare bedoening, om de al langer vastgelegde afspraak na te komen en plaatjes te gaan draaien bij Bar Bruur tijdens de rommelmarkt, terwijl mijn mama in het rusthuis honderd meter verderop haar laatste dagen beleefde. 

Ik koos die dag voor een bonte verzameling veelal populistische singletjes. Eurosong stuff en meezingers, wat Vlaams... Ook Stumblin' zat in de setlist; een song die dit jaar toevallig een tweede leven leidt dankzij de Australische dj Cyril, die er een Lost Frequenties-achtige vibe onderzette. 

TVDW 28/04/2024 - Johannes Is Zijn Naam - Kamer (2023)

TVDW 1007. Het blijven muziekstille weken, een concertje meepikken zorgt dan logischerwijze meteen voor de tvdw. Ik keek er al lang uit om Johannes Is Zijn Naam live te zien, zijn radiosingles blijven het meest boeiende wat ik de laatste jaren hoorde qua Nederlandstalige Belpop.

Ook afgelopen zondag in de AB, in het fijne gezelschap van mijn petekind, wist de man te overtuigen; solo, met de beats uit een doosje en af en toe de gitaar omgordend. Het viel op dat de depressie, die Johannes Verschaeve vorig jaar noopte om zijn liveshows uit te stellen, in feite al die tijd al in zijn teksten verscholen zat. Zet alle songs op een rijtje, en je krijgt een bevreemdende kijk op het alledaagse leven, de banaliteit, de tristesse, de gelatenheid, de pijnlijke zoektocht naar betekenis.  

TVDW 21/04/2024 - Sammy Davis Jr. - Hi-Heel Sneakers (1970)

 

TVDW 1006. Van de originele rat pack leden valt veel te vertellen, maar er is alleszins maar eentje die funky uit de hoek kon komen. Terwijl Sinatra en Dean Martin hun leven lang min of meer braafjes in hun crooner hoekje bleven, maakte Sammy bonte uitstapjes richting blaxploitation, soul en funk. Zijn versie van Hi-Heel Sneakers (een nummer dat door Jan en alleman gecoverd is), is illustratief.

TVDW 14/04/2024 - Big Audio Dynamite - Contact (Club Mix) (1989)

 

TVDW 1005. Alweer 14 jaar geleden dat deze groep haar eerste tvdw scoorde, maar de liefde blijft. Ik kan me voorstellen dat de Clash-fans van het eerste uur, die de band in volle punkperiode adoreerden, deze nageboorte van Mick Jones maar niks vonden. Mainstream zou ik het niet noemen, de hybride vorm van dance, hiphop ritmes en pop die B.A.D. bracht, maar edgy en anti-establishment was het allerminst.

Niet dat Jones vanuit de Clash geen enkele erfenis meenam naar B.A.D. De funky basslijntjes waren er al (The Magnificent Seven), de poppy uitstapjes ook (Hitsville UK), net als de experimentjes richting dub (zie de helft van Sandinista).

In een voor het overige windstille week haalde ik mijn 12 inches van B.A.D. nog eens boven. Vermakelijke stuff, ook al omdat de groep zich op die maxi's weinig aantrok van conventies en soms eindeloos door ging met het stoeien met samples en het verkopen van onzin. De piano house uit de tvdw is een goed voorbeeld.

TVDW 07/04/2024 - Patrice Rushen - Remind Me (1982)

 

TVDW 1004. Die invitatie om anderen lukraak een plaat te laten kiezen, waar ik het vorige week over had, leidt ook deze - voor de rest muzikaal kalme - week tot een tvdw. Dit keer gooide Hanne de uitstekende "Anthology"-plaat van Patrice Rushen op de draaitafel. 

Nu, aan dat guest-DJ'ing hangt meestal een spelletje vast. Hanne smokkelt het album binnen, legt het op en kijkt dan vragend naar mij. Niet zelden weet ik redelijk snel om welke artiest het gaat, maar af en toe - als er een minder voor de hand liggende plaat wordt gekozen - duurt het toch wat langer. Dan geeft ze mee een meewarige blik waarin "you're losing it, old man" te lezen valt. Bij "Anthology" en de openingstrack Remind Me was het weer van dat. 

Een song op die manier, zeg maar 'blind' en met frisse oren, beluisteren: het is vaak ideaal om een artiest te herontdekken, of om te horen wat je voordien nooit hoorde. Zoals ook bij Remind Me: een heerlijke slowjam die makkelijk langs iets van Janet Jackson kan liggen. 

Patrice Rushen is trouwens heel wat meer dan "die van Forget Me Nots"; het is een geschoolde jazzmuzikante die na haar eerste drie platen op het Prestige label de cross-over maakte richting pop en R&B (op het Arista-label). Ze werd door Prince ook gevraagd om op diens debuut te spelen (- waarna hij verliefd werd op haar en, zo wil de legende, zelfs I Wanna Be Your Lover voor haar schreef). 

TVDW 31/03/2024 - Lou Rawls - Too Much Living To Do (1972)

 

TVDW 1003. In het paasweekend had mijn vrouw het prima idee om de drie kinderen en hun respectievelijke liefjes uit te nodigen voor een brunch. In plaats van gewoontegetrouw een van mijn kinderen te vragen om - lukraak - een plaatje uit de kast te trekken, vroeg ik het nu eens aan Ben, het liefje van de jongste. Noem het een rites of passage kinda thing. Ben legde "A Man of Value" op. Het deed me nog eens beseffen wat een geweldig artiest die Lou Rawls toch wel was. Door zijn twee grootste hits wat makkelijk weggezet als een Barry White-achtige soulvolle crooner, maar die man had heel wat meer in zijn mars. Zijn stijl en stem zijn haast even uniek als die van Bill Withers of Al Green; alleszins in de platen die hij in de eerste helft van zijn carrière maakte. Dus bij deze: spotlight on Lou Rawls, y'all.